Αναβίωσαν στο Εφετείο οι μνήμες από την άγρια δολοφονία του Μανώλη Καντάρη, ο οποίος κατακρεουργήθηκε στις 10 Μαΐου 2011 από δύο αλλοδαπούς για να κλέψουν την κάμερα που μετέφερε για να απαθανατίσει το νεογέννητο παιδί του. Ακριβώς τρία χρόνια μετά το στυγερό έγκλημα που «πάγωσε» το πανελλήνιο, η Σιμόνα Βιρτζίλι, χήρα του 44χρονου, η οποία ανεβαίνει τον δικό της «γολγοθά» μεγαλώνοντας ολομόναχη το παιδί τους, ήρθε ξανά πρόσωπο με πρόσωπο με τους δύο δολοφόνους του άντρα της. Ομως η δίκη δεν ξεκίνησε, καθώς απουσίαζε ο διερμηνέας που διόρισε το δικαστήριο και έτσι αναβλήθηκε για τις 5 Ιουνίου του... 2015!
Η δίκη που κάθισε για δεύτερη φορά στο εδώλιο τους ήδη καταδικασμένους σε ισόβια Αφγανούς λαθρομετανάστες / κακοποιούς ήταν προγραμματισμένη να αρχίσει χθες το πρωί. Ωστόσο η αναβολή έδωσε νέα παράταση στην αγωνία των συγγενών του αδικοχαμένου Μανώλη Καντάρη, που ανυπομονούν να δουν τους δολοφόνους μια για πάντα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.
Το πρωί της Δευτέρας η τραγική χήρα Σιμόνα Βιρτζίλι μπήκε συνοδευόμενη από τον θείο του νεκρού συζύγου της στην αίθουσα του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου και κάθισε απέναντι από τους δύο κακοποιούς περιμένοντας να αρχίσει η δίκη. Τραγική ειρωνεία είναι ότι πριν από τρεις μέρες, στις 10 Μαΐου, συμπληρώθηκαν ακριβώς τρία χρόνια από το στυγερό έγκλημα που της στέρησε τον πολυαγαπημένο της σύζυγο και βύθισε στο πένθος την οικογένειά της.
Ξαναζεί τον ίδιο εφιάλτη
Μετά την αναβολή της υπόθεσης, κατευθύνθηκε αμίλητη στην έξοδο, ωστόσο δεν έκρυψε τη συγκίνησή της για το γεγονός ότι έπρεπε να ξαναζήσει τον ίδιο εφιάλτη και να βρεθεί σε απόσταση αναπνοής από τους «δήμιους» του άντρα της. «Ολο αυτό είναι πολύ ψυχοφθόρο. Για μένα είναι σαν να ξεκινάμε από την αρχή...» ήταν τα μόνα λόγια που ψέλλισε προτού κατευθυνθεί προς την έξοδο του Εφετείου.
Μετά τον χαμό του συζύγου της, η 43χρονη πνευμονολόγος δεν επέστρεψε στο διαμέρισμα στο οποίο έμεναν, αλλά προτίμησε να πάει στον Πύργο Ηλείας, απ' όπου κατάγεται. Πλέον έχει επιστρέψει στην Αθήνα και προσπαθεί με όσες δυνάμεις τής έχουν απομείνει να ξανασταθεί στα πόδια της και να μεγαλώσει μόνη τα παιδιά της.
Σε πρώτο βαθμό, οι δύο Αφγανοί είχαν καταδικαστεί σε ποινή ισόβιας κάθειρξης για τη δολοφονία και επιπλέον 23 ετών για τη ληστεία και τις υπόλοιπες πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται. Στο δικαστήριο δεν είχαν δείξει κανένα ίχνος μεταμέλειας, παρακολουθώντας απαθείς τη διαδικασία, ενώ στις απολογίες τους προσπάθησαν να ρίξουν όλη την ευθύνη στον τρίτο δράστη, έναν Πακιστανό ο οποίος παραμένει ασύλληπτος.
Σύμφωνα με πληροφορίες, όταν γίνει η δίκη σε έναν χρόνο, θα υποστηρίξουν το ίδιο, ενώ θα «κυνηγήσουν» και το ελαφρυντικό της μετεφηβικής ηλικίας, ώστε να «σπάσουν» τα ισόβια και να λάβουν μειωμένη ποινή. Εξάλλου, στο πρώτο δικαστήριο είχαν ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζουν πότε γεννήθηκαν και αν έχουν συμπληρώσει τα 21 έτη, χωρίς όμως να πείσουν τους δικαστές και τους ενόρκους!
Γέννησε και πέντε μέρες μετά έκανε την κηδεία του άντρα της
Τα ξημερώματα της Τρίτης 10 Μαΐου ο 44χρονος υπάλληλος φαρμακευτικής εταιρίας Μανώλης Καντάρης κατέβηκε από το σπίτι του στη διασταύρωση των οδών Ηπείρου και Φυλής και κατευθύνθηκε προς το πάρκινγκ για να πάρει το αυτοκίνητό του, με το οποίο θα μετέφερε στο μαιευτήριο την ετοιμόγεννη γυναίκα του.
Εκείνη τη στιγμή δέχθηκε τη δολοφονική επίθεση από τρεις άντρες, οι οποίοι είχαν βάλει στο μάτι την κάμερα που κρατούσε και με την οποία σκόπευε να καταγράψει τις πρώτες στιγμές της νεογέννητης κορούλας του.
Εμφανώς συγκινημένη, η Σιμόνα Βιρτζίλι είχε περιγράψει στην κατάθεσή της τις τραγικές εικόνες που αντίκρισε όταν βρήκε τον σύζυγό της νεκρό, μέσα σε μια λίμνη αίματος: «Είδα τον Μανώλη πεσμένο κάτω ανάσκελα, αίματα πολλά γύρω του και το κεφάλι του ήταν προς την 3ης Σεπτεμβρίου στο πεζοδρόμιο και τα πόδια του προς την πλατεία Βικτωρίας. Ηθελα να πάω να τον φιλήσω γιατί έφυγε χωρίς να τον φιλήσω το πρωί. Η στιγμή αυτή μου εντυπώθηκε στη μνήμη μου».
Η πεθερά του Μανώλη Καντάρη, η οποία την ώρα του άγριου φονικού ήταν με την κόρη της στο σπίτι και περίμεναν τον 44χρονο να επιστρέψει με το αυτοκίνητο, είχε επίσης πει για εκείνες τις στιγμές του απέραντου πόνου: «Ενιωθα ότι κάτι κακό συμβαίνει και φοβόμουν για την κόρη μου. Ο χώρος ήταν αποκλεισμένος αλλά σχεδόν έρποντας έφτασε κοντά και προσπάθησε να τον φιλήσει. Φοβόμουν για κείνη, μη μας βρει άλλο κακό. Τελικά κάλεσαν ασθενοφόρο και την πήγα να γεννήσει. Εμεινε στο μαιευτήριο πέντε μέρες και, όταν βγήκε, έκανε την κηδεία του άντρα της»!
