Μια επίσκεψη στο Εθνικό Θέατρο, ακόμα και μέρα μεσημέρι, μπορεί να αποδειχθεί ολόκληρη περιπέτεια. Για να πας σε ένα δημοσιογραφικό ραντεβού με τον καλλιτεχνικό του διευθυντή, τον Γιάννη Χουβαρδά, πρέπει να ακολουθήσεις κάτι παράξενες οδηγίες των κυριών του γραφείου Τύπου. «Οχι κοσμήματα. Τσάντα που να κλείνει καλά και ει δυνατόν να περνιέται διαγώνια από την πλάτη». Πήγα με ταξί γιατί η μία και μοναδική καλοκαιρινή μου τσάντα είναι ψάθινη, τεράστια και ΔΕΝ κλείνει.
Τι στο καλό συμβαίνει στα πέριξ του Εθνικού και έχει σπείρει τον πανικό στους εργαζομένους; Γιατί το να μπεις και να βγεις από το ανακαινισμένο, λαμπρό κτίριο του Τσίλερ επί της οδού Αγίου Κωνσταντίνου απαιτεί ετοιμότητα, προσοχή και αντανακλαστικά πράκτορα του FBI;
Είναι απλό. Ας το πει καλύτερα με δικά του λόγια ο Γιάννης Χουβαρδάς.
«Αυτή τη στιγμή το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο της διακίνησης των ναρκωτικών στην Αθήνα. Σε όλο το μήκος της Μενάνδρου, από την Αγίου Κωνσταντίνου μέχρι τη Σατωβριάνδου, είναι αραδιασμένα σώματα ανθρώπων, που τρυπιούνται συνέχεια από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί. Ο δρόμος είναι λερός, αίματα και σύριγγες παντού. Περνάει η αστυνομία και τους διώχνει. Φεύγει η αστυνομία, ξανάρχονται. Είναι σαν τις σφηκοφωλιές μέσα στις εσοχές που δημιουργούν οι πόρτες του θεάτρου. Μιλάμε για 80-90 ανθρώπους κατά μέσον όρο. Οι μαύροι ντίλερ ναρκωτικών, γιατί είναι μόνο μαύροι, είναι 24 ώρες το 24ωρο μπροστά, δίπλα και απέναντι από το Εθνικό, εντελώς ανενόχλητοι. Μονο που δεν έχουν βάλει ταμπέλα και γραφεία».
Ο Γιάννης Χουβαρδάς δεν κρύβει τον θυμό του. Πόσω μάλλον που έχει να αντιμετωπίσει και τους εργαζομένους του θεάτρου. «Εχουν αρχίσει να αρνούνται να έρθουν στη δουλειά. Και αν το αποφασίσουν, θα τους υποστηρίξω», δηλώνει.
Η Σάσα Παπαχριστοπούλου, υπεύθυνη Προβολής και Επικοινωνίας του Εθνικού, και η συνεργάτις της Βιργινία Βακούση διηγούνται απίστευτες ιστορίες, που έχουν συμβεί μπροστά στα μάτια τους. Κλοπές, ξυλοδαρμοί. Η Βιργινία επιμένει να περιμένει δίπλα μου μέχρι να ρθει το ταξί να με πάρει. Πιο ξεσκολισμένη αυτή, πιο αφελής εγώ και άνετη. Σιγά. Τι θα πάθω μόνη μου έξω από το Τσίλερ, μεσημεριάτικα;
Γρήγορα πανικοβάλλομαι βλέποντας τις ορδές των νεαρών στα πεζοδρόμια, χαμένους στον κόσμο τους, έστω κι αν δεν τους περνάει καν από το μυαλό να με ενοχλήσουν. Ενας σεκιουριτάς διπλανού κτιρίου, που φανερά απολαμβάνει την αποστολή του, φωνάζει από μακριά «κυρία μου, πού πάτε με αυτή την τσάντα;» και με θέτει υπό τη σκέπη του. Επωφελούμαι, αλλά το μετανιώνω. Επιμένει να διηγείται τρομακτικές ιστορίες. «Ενας πουλμαντζής στάθμευσε το αυτοκίνητό του επί της Αγ. Κωνσταντίνου και πέρασε απέναντι στην εκκλησία. Μέχρι να διασχίσει τον δρόμο τού είχαν επιτεθεί, τον είχαν χτυπήσει και ληστέψει». Και παραμύθι να 'ναι, λειτουργεί. Εχει και ο δρόμος μια περίεργη ερημιά, σαν να μη βρίσκεσαι στο κέντρο της Αθήνας. Χριστούλη μου, πότε θα 'ρθει το ταξί;
Τα πράγματα, όμως, είναι σοβαρά. Κι έτσι τα αντιμετωπίζει και ο Γιάννης Χουβαρδάς. Εχουν γίνει οι απαραίτητες ενέργειες εκ μέρους του θεάτρου;
«Εχουμε κάνει ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε. Και ακόμα παραπάνω. Κι εγώ προσωπικά», απαντά ο διευθυντής του Εθνικού. «Εχω πιάσει από τους μικρούς, δηλαδή το αστυνομικό τμήμα Ομονοίας, μέχρι τους μεγάλους: τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τον δήμαρχο της Αθήνας, τη Νομαρχία, το υπουργείο Υγείας. Εχουμε στείλει γράμματα επί γραμμάτων. Αυτό που ζητάμε είναι να καθαρίσει η περιοχή. Δεν μπορεί το Εθνικό Θέατρο να μπει στη διαδικασία προτάσεων. Να μεταφερθεί, για παράδειγμα, ο ΟΚΑΝΑ ή να φτιάξουν κέντρα υποδοχής εξαρτημένων. Δεν είναι δουλειά μας αυτή».
«Κάνω, λοιπόν, μια τελευταία έκκληση να λυθεί ριζικά το θέμα», καταλήγει. «Και ριζικά θα λυθεί μόνο εάν υπάρχει διαρκής περιπολία και ένα σταθμευμένο περιπολικό ειδικά για το Εθνικό Θέατρο. Απαιτούνται, φυσικά, και άλλες μέριμνες για να καθαρίσει ολόκληρη η περιοχή, γιατί δεν είναι μόνο το Εθνικό. Αυτή είναι η τελευταία έκκληση. Μετά θα υπάρξουν δραστικά βήματα». *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 14/7/10
Δεν έχει αλλάξει κάτι σήμερα...μόνον
ο Υπουργός Προσπάθειας για Προστασία
του Πολίτη!