Σήμερα
λέγεται أثينا. Όμως μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν η φημισμένη πρωτεύουσα
του σύγχρονου Ελληνικού κράτους κουβαλώντας μια μεγάλη ιστορία μέσα
στο πέρασμα των αιώνων.
Πρόκειται για τη γνωστή μας Αθήνα…
Όλοι περίπου αποδέχονται πως το κέντρο της πόλης των Αθηνών έχει
αλλάξει όψη, πως είναι επικίνδυνο και όλες οι λοιπές κλισέ φράσεις οι
οποίες συνοδεύουν ως συνήθως τη διάγνωση μιας νόσου. Όπως θεωρούν ότι
επικίνδυνο είναι το Σικάγο ή το Λονδίνο αν διανοηθείς να πας μια βόλτα
κάτω από το ποτάμι.
Το ζήτημα είναι τι γίνεται με τη θεραπεία; Απολύτως τίποτε.
Είναι
όμως άλλο να ξέρεις κάτι και άλλο να το διαπιστώσεις ο ίδιος. Οι πάλαι
ποτέ κάτοικοι του κέντρου το εγκατέλειψαν σε μεγάλο ποσοστό είτε για
την ποιότητα ζωής που ΔΕΝ προσέφερε ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του
80 είτε γιατί με την ανεξέλεγκτη είσοδο λαθρομεταναστών στη χώρα είδαν
από νωρίς την υποβάθμισή του.
Και
ίσως για την ώρα ο Χολαργός, το Μαρούσι, η Εκάλη, ο Αλιμος, η Βάρκιζα, η
Βουλιαγμένη να βρίσκονται μακριά, αλλά σε μια Ελλάδα που γηράσκει, δε
γεννάει και το μουσουλμανικό στοιχείο αυξάνεται ραγδαία, έχετε καμία
αμφιβολία πως η φωτιά που έχει ανάψει και καίει δε θα εξαπλωθεί;
Φυσικά
δεν ανακαλύψαμε τώρα την Αμερική. Εξ ανάγκης (δυστυχώς αυτό
καταντήσαμε να λέμε) είμαστε αναγκασμένοι να διασχίζουμε συχνά το
κέντρο. Κρίναμε σωστό πως θα έπρεπε οι Έλληνες να δουν κάποιες εικόνες
και να αναλογιστούν. Εμείς μάλιστα απευθύνουμε και μια πρόσκληση σε
όσους θέλουν να πάμε βόλτα στο κέντρο πεζοί.
Η
έξοδος μας ξεκίνησε από την οδό Αθηνάς. Έρημη μολονότι περάσαμε σε ώρα
που τα εμπορικά καταστήματα είναι ακόμη ανοικτά. Φυσικά τα περισσότερα
είχαν ήδη κλείσει… Κι όμως ανάμεσα στο ακόμη ελληνικό κέντρο (Ερμού,
Μοναστηράκι κτλ) και την περιοχή της Ομονοίας αποτελεί μια νεκρή
ουδέτερη ζώνη, η οποία κι αυτή με το πέρασμα της ώρας μεταμορφώνεται.
Όσο το φως δίνει τη θέση του στο σκοτάδι, η ανασφάλεια μεγαλώνει.
Έπειτα
στροφή στη οδό Σωκράτους. Ασιάτες και βορειοαφρικανοί λαθρομετανάστες
κυριαρχούν στο οπτικό μας πεδίο. Συναθροισμένοι σε ομάδες και
παρατηρώντας τους περαστικούς. Σταθμεύσαμε σε κάποιο σημείο κινούμενοι
για λίγη ώρα πεζοί.
Ήμασταν οι μόνοι Έλληνες στην περιοχή η οποία
θυμίζει κάτι από κακόφημη συνοικία κάποιου λιμανιού της βορείου
Αφρικής. Ντυμένοι οι ίδιοι ως κουρελήδες κάναμε μια γρήγορη βόλτα στα
στενά της περιοχής.
Με
όλη την ειλικρίνεια, αισθανθήκαμε τόσο περίεργα… Ξένοι, παρατηρούμενοι
από αρκετά ζευγάρια μάτια που έστω και μεταμφιεσμένοι ήμασταν κάτι
διαφορετικό, στην ίδια μας την πατρίδα.
Όταν
είχαμε κάποιες πρώτες ενδείξεις πως η παρουσία μας αρχίζει να γίνεται
ενοχλητική, καταλάβαμε πως είχε έρθει η στιγμή να φύγουμε από το
σημείο. Και φυσικά που να τολμήσεις να εμφανίσεις εκεί κάμερα…
Η
βόλτα λοιπόν συνεχίζεται. Η κάμερα αδυνατεί να πάρει ορισμένες καλές
λήψεις στην Πειραιώς αλλά τα μάτια μας βλέπουν το πάρε δώσε ναρκωτικών
ουσιών μερικές δεκάδες μέτρα από το Υπουργείο Εργασίας. Λίγο πιο πέρα,
πίσω από το δημαρχείο ένα νεαρό κορίτσι εκδίδεται. Τα χρήματα που θα
κερδίσει, δεν πρόκειται να τα δει διαφορετικά και είναι πρόθυμο να
αναλάβει όλους τους κινδύνους. Η ίδια η πολιτεία φρόντισε πρώτη να
θάψει όλα της τα όνειρα. Ποιος μπορεί να την κατηγορήσει;
Μια
γειτονιά όπου πλέον δεν υπάρχουν νόμοι. 10-10, 20-20 περπατούν στους
δρόμους. Αν τους ζητήσεις να κάνουν στην άκρη, δε θα σε καταλάβουν, αν
κορνάρεις, ίσως θα πρέπει να είσαι έτοιμος και για κάτι περισσότερο.
Φροντίζεις απλά να κινείσαι προσεκτικά με μοναδική άμυνα τα πετάλια του
αυτοκινήτου.
Στην Αχαρνών και τη
Λιοσίων η κατάσταση δεν είναι καλύτερη.
Ούτε εκεί υπάρχει Έλληνας. Το
ίδιο και στη Μάρνη. Ηπείρου, Ιουλιανού, πλατεία Καραϊσκάκη ακριβώς η
ίδια κατάσταση. Μια γειτονιά που κάποτε ο κόσμος επέλεγε για τη βραδυνή
του έξοδο λόγω των θεάτρων ή κάποιων πολύ καλών εστιατορίων, τώρα
είναι απλά έρημη.
Η γενικότερη
περιοχή διαθέτει αρκετά εγκαταλελειμένα κτίρια και εκεί βρίσκει αρκετός
κόσμος καταφύγιο. Η ελληνική κοινωνία αδιαφορεί απέναντι στο πρόβλημα
την ώρα που η πολιτεία αποφασίζει να κλείσει ένα ιστορικό σχολείο στο
κέντρο της πόλης για να φιλοξενεί άστεγους λαθρομετανάστες.
Τα παιδιά
μας που θα κληθούν να υπηρετήσουν, να αποδώσουν φόρους και κυρίως να
ζήσουν σε αυτή εδώ τη γωνιά, δεν έχουν το δικαίωμα ούτε στο σχολείο να
διατηρούν την ησυχία τους. Οι δε αφαιμαζόμενοι γονείς τους πλέον θα
πληρώνουν για αυτούς που τους σκορπούν τον τρόμο και όχι για να
μορφώσουν (αν και εδώ ανοίγει μια άλλη συζήτηση) τα παιδιά τους.
Σε
κάποια στιγμή εντοπίζουμε έναν ομοεθνή μας να κινείται στο δρόμο.
Σταθμεύουμε και τον πλησιάζουμε. Μας μεταφέρει την αγωνία των λίγων
εναπομείναντων κατοίκων του κέντρου. Η συζήτησή μας θα διαρκέσει λίγα
λεπτά καθώς ο άνθρωπος επιθυμεί να επιστρέψει στο σπίτι του και την
οικογένειά του, να κλειδαμπαρωθεί και να ξημερώσει.
Με την αγωνία για
το αύριο ενός ιδιωτικού υπαλλήλου, αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μια
περιοχή για την κατάντια της οποίας δε φέρει ευθύνη. Από τη μία πλευρά
επιθυμεί να φύγει, από την άλλη αρνείται να παραδώσει σε ξένα χέρια
τους δρόμους που μεγάλωσε, έτρεξε, παντρεύτηκε και μεγαλώνει τα παιδιά
του.
Ποιος
θα το έλεγε πως τελικά Ακρίτες υπάρχουν και στο ίδιο το κέντρο της
Αθήνας. Με τη διαφορά ότι τους παλαιούς τους ενίσχυε η τότε πολιτεία.
Οι
γείτονές μας όπως είδατε και στην πρόσφατη συνέντευξη του καθηγητή κου
Κατσανέβα μέσω του εθνικού τους αερομεταφορέα μεταφέρουν φουρνιές από
Μαρόκο, Αλγερία, Σομαλία, Ιράκ, Πακιστάν και Αφγανιστάν στην
Κωνσταντινούπολη. Από εκεί, εισέρχονται στην Ελλάδα με εμπορικές
αμαξοστοιχίες με την υποχρέωση να εγκαταλείψουν τη χώρα μέσα σε ένα
μήνα. Από τη στιγμή όμως που αποβιβάζονται, χάνονται!
Ενώ
ταυτόχρονα χρησιμοποιούνται και τα εναλλακτικά δρομολόγια.
Η χώρα μας
δεν εκμεταλλεύεται τους ευρωπαϊκούς πόρους για την ανέγερση του φράκτη
ενώ τα ναρκοπέδια που -αρέσει δεν αρέσει- αποτελούσαν τον καλύτερο
φύλακα των συνόρων της χώρας, πλέον δεν υπάρχουν. Άλλωστε υπήρχαν οι
προειδοποιητικές πινακίδες, όποιος λοιπόν τολμήσει, θα αναλάβει και τον
κίνδυνο.
Επιπλέον αντί να επιδιώκει
την παραμονή των ξένων με τους οποίους μας συνδέει κάτι (Ρώσοι, Σέρβοι
κτλ), όπως η θρησκευτική πίστη και θα μπορούσαμε ενδεχομένως να
συνυπάρξουμε (όπως συνέβη για αιώνες στην αυτοκρατορία) ενισχύοντας το
περίφημο Ορθόδοξο Τόξο, παραδίδει τη χώρα σε φανατισμένους, οργισμένους
και από κάθε άποψη “πεινασμένους” ανθρώπους.
Κι όποιοι αμφιβάλλουν ας
ρωτήσουν μερικές όμορφες Νορβηγίδες που στις μικρές τους πόλεις έπεσαν
θύματα ομαδικών βιασμών. Άλλωστε είναι γνωστές οι μαρτυρίες πως οι εδώ
ισλαμιστές Ασιάτες έχουν μουτζουρώσει διαφημιστικές πινακίδες που
απεικονίζουν γυναίκες με μαγιό ενώ σε θερινές εποχές έχουν υβρίσει
κορίτσια για τα ακάλυπτα μέρη του σώματός τους.
Καλό
θα είναι, πέρα από τα ερωτήματα του τι θα γίνει με τα χαράτσια και
τους φόρους, προ των εκλογών, οι Ελληνες ψηφοφόροι να περάσουν μια
βόλτα από το κέντρο ώστε να εμπλουτίσουν το ερωτηματολόγιο προς τους
υποψηφίους.
Ίσως μάλιστα αυτό να όφειλε να είναι το βασικό μας κριτήριο
όταν σε 10-15 χρόνια η αναλογία μας προς τους μοσουλμάνους θα είναι
1:1,5, το πολύ 1:2. Ειδικά όταν κάποιοι προοδευτικοί αριστεροί (;) εν
μέσω κοινωνικής θυέλλας καταθέτουν επερωτήσεις για το πότε επιτέλους θα
ανεγερθεί το τζαμί στο Βοτανικό ή γιατί αναγράφεται το θρήσκευμα στα
απολυτήρια των μαθητών ή τέλος υποθάλπτουν καταλήψεις κτιρίων (π.χ.
Υπατία) μη αφήνοντας κι αυτούς τους φουκαράδες απεργούς πείνας να
σπάσουν την απεργία τους. Άραγε τι ρόλο θα διαδραμάτιζαν όλοι αυτοί σε
μια σύρραξη με την Τουρκία;
Για
να αναγεννηθεί λοιπόν η Ελλάδα, απαραίτητη συνθήκη αποτελεί η επιβίωσή
της. Κι αυτή, αν κάνετε μια βόλτα στην Αθήνα, θα διαπιστώσετε από
πρώτο χέρι πως βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο.
Άραγε θα σώσουμε την πατρίδα μας και το αύριο των παιδιών μας;
