ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2010 – Το τηλεκατευθυνόμενο πιόνι της μνημονιακής ΕΕ, Jeffry Troikaman, ξεστομίζει την εξής, αλήστου μνήμης, φράση: «Τη στιγμή που άλλες χώρες της Ευρώπης διώχνουν τους μετανάστες και τους Ρομά, εμείς τους ανοίγουμε τις πόρτες». ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011 - 1ο ΣΥΜΒΑΝ: Κερατέα. Τρεις αλλοδαποί ληστεύουν τριμελή οικογένεια… – 2ο ΣΥΜΒΑΝ: Κεφαλάρι. Τετραμελής σπείρα αλλοδαπών κρατά ομήρους και ληστεύει πατέρα και κόρη…. – 3ο ΣΥΜΒΑΝ: Ζάκυνθος. Τετραμελής οικογένεια πέφτει θύμα ομηρίας από δύο άγνωστους αλλοδαπούς. Με την απειλή κυνηγετικής καραμπίνας αφαιρούν χρήματα και αντικείμενα της οικογένειας και διαφεύγουν πεζοί. Η Αστυνομία δηλώνει ότι τους περίμεναν συνεργοί τους με όχημα.
-4ο ΣΥΜΒΑΝ: Πύργος Ορχομενού Βοιωτίας: 4 αλλοδαποί μπαίνουν στο σπίτι 4μελούς οικογένειας. Αποτέλεσμα: Ο θανάσιμος τραυματισμός ενός Έλληνα πολίτη και ο τραυματισμός του υιού του.
ΤΕΛΙΚΟ ΘΥΜΑ: Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ήταν, όμως, έτσι πάντα τα πράγματα; Όχι θα μου πείτε… όλοι θυμόμαστε ότι κάποτε παίζαμε στις αλάνες της γειτονιάς μας και στους χωματόδρομους των χωριών μας και οι πόρτες των σπιτιών μας ήταν ορθάνοιχτες…. έτοιμες να δεχθούν στην αγκαλιά τους φίλους, συγγενείς και γείτονες, για κουβέντα και καλή παρέα…
Γιατί έτσι ήταν ο Έλληνας. Ανοιχτόκαρδος, γενναιόδωρος, γλεντζές, ψυχοπονιάρης, φιλόξενος αλλά και πολύ (τελικά) αφελής… Αυτή η ανθρωπιστική μας διάθεση για φιλοξενία και συμπόνια μας οδήγησε σε λάθος δρόμους….. Θα μου πείτε πάλι: ε, και; Δεν υπάρχει Ε, ΚΑΙ….
Από τα περισσότερα τετελεσμένα εγκλήματα από αλλοδαπούς προκύπτει ότι κοινός παρανομαστές της συμπεριφοράς όλων αυτών είναι μια μορφή εκδικητικότητας προς την ελληνική κοινωνία: ίσως φυλετική, ίσως ταξική, ίσως κοινωνική, ίσως εθνική. Ίσως και μίσος….
Όλοι γνωρίζουμε ότι η εγκληματικότητα είναι θέμα πολιτικής φροντίδας για τις κυβερνήσεις και ανησυχίας για τους πληθυσμούς. Όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες υφίστανται αυτό το κοινωνικό γεγονός και αντιδρούν κατά ποικίλους τρόπους, ανάλογα με την εποχή και τον πολιτισμό τους. Κανένα εθνικό χαρακτηριστικό, πολιτικό σύστημα, κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, νομικό σύστημα, καμιά τιμωρία ή μεταχείριση δεν απάλλαξαν ποτέ μια χώρα από το έγκλημα. Αντίθετα σήμερα, παρατηρούμε την αύξηση του, την εμφάνιση νέων μορφών του, συνοδευόμενων από πρωτόγνωρη βία.
Στις ημέρες μας, οι αντιφάσεις των συγχρόνων κοινωνιών, τα διαφορετικά πολιτιστικά πρότυπα που βασίζονται σε βάρβαρες και απάνθρωπες «αξίες» και συνθήκες, όπως το κέρδος, η υλική ευημερία, η λανθασμένη μεταναστευτική πολιτική και η ανεξέλεγκτη εισροή αλλοδαπών στον ελλαδικό χώρο, ευνοούν την ανάπτυξη της εγκληματικότητας, η οποία αποτελεί τον πιο ορατό δείκτη κοινωνικής παθολογίας, ένα υποπροϊόν του πολιτισμού μας, που ο έλεγχος της πλέον από την κεντρική πολιτειακή εξουσία, μέσω των νόμων, φαντάζει ατελέσφορος. Και εδώ είναι να οδύρεται κανείς.
Γιατί κανένας δεν μας ρώτησε… ΘΕΛΟΥΜΕ; ΜΠΟΡΟΥΜΕ; Τώρα είναι η ώρα να στείλουμε το μήνυμα: Η ευημερία και ασφάλεια του γηγενούς λαού ενός τόπου πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα κάθε ορθώς σκεπτόμενου ηγέτη. Ο Γιωργάκης, όμως, μας στέλνει άλλο μήνυμα: «Έλληνα, δεν χωράς… κάνε στην μπάντα!»
