Η πόλη, γνωστή για τη βιομηχανία του χάλυβα που άνθιζε στις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι την πλήρη κατάρρευσή της τις προηγούμενες δεκαετίες, αντιμετωπίζει υψηλά επίπεδα ανεργίας – στο 10,7% με στοιχεία του 2012, αρκετά πάνω από το μέσο όρο της χώρας.
Κυρίως, όμως, αντιμετωπίζει τη σταδιακή αντικατάσταση του γηγενούς πληθυσμού. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, πέρα από τους πολιτογραφημένους Άγγλους μετανάστες δεύτερης γενιάς, τα ποσοστά των οποίων δεν φαίνονται στις επίσημες στατιστικές, το 11% των παιδιών στα δημοτικά σχολεία του Ρόδεραμ δεν έχουν τα αγγλικά ως μητρική γλώσσα, ενώ το 13% των συνολικών γεννήσεων στην πόλη αντιστοιχεί σε μητέρες γεννημένες εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου (1).
Αυτό το πολυπολιτισμικό χωνευτήρι έχει γίνει πλέον παγκοσμίως γνωστό μετά το απίστευτο σκάνδαλο μαζικής παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, που ήρθε στο φως με τη δημοσιοποίηση μίας ανεξάρτητης εξεταστικής έρευνας στα τέλη του Αυγούστου. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, υπολογίζεται ότι τουλάχιστο χίλια τετρακόσια (1.400!) ανήλικα παιδιά από την περιοχή, πολλά εξ αυτών έντεκα και δώδεκα ετών, υπήρξαν θύματα ενός εκτεταμένου δικτύου σεξουαλικής εκμετάλλευσης, από άνδρες ασιατικής καταγωγής, το οποίο δρούσε ανενόχλητο από το 1997.
Μέσα σ’ αυτά τα δεκαέξι χρόνια δράσης, οι συμμορίες των Πακιστανών στοχοποιούσαν συστηματικά λευκά ανήλικα κορίτσια, άλλες φορές εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι προέρχονταν από δυσλειτουργικές οικογένειες και άλλες φορές χρησιμοποιώντας ωμή βία και εκβιασμούς, τα οποία συνήθιζαν να βιάζουν ομαδικά και να τα διακινούν σε παιδόφιλους στην ευρύτερη περιοχή.
Το μέγεθος του δικτύου δεν έχει αποκαλυφθεί πλήρως ακόμα, όμως οι καταγγελίες και οι περιγραφές της έρευνας είναι αποκαλυπτικές και συγκλονιστικές.
Οι δράστες ψάρευαν τα θύματά τους έξω από σχολεία και τα δωροδοκούσαν με κινητά τηλέφωνα, αλκοόλ και ναρκωτικά. Από ‘κει και πέρα, τα κορίτσια κακοποιούνταν τόσο σκληρά και τόσο συχνά, που ορισμένα δήλωσαν ότι μετά από μερικούς μήνες όλη αυτή η φρίκη είχε γίνει “τρόπος ζωής”.
Στις περιπτώσεις που κάποιο από τα θύματα ήθελε να ξεφύγει, οι δράστες οπλοφορούσαν και απειλούσαν ότι θα το σκοτώσουν ή ότι θα κάνουν κακό στην οικογένειά του, ενώ υπήρξε περιστατικό κατά το οποίο έλουσαν με βενζίνη το θύμα τους απειλώντας ότι θα ανάψουν φωτιά.
Το πιο εξωφρενικό στοιχείο είναι ότι το δίκτυο συνέχισε να δρα για τόσα χρόνια παρά τις καταγγελίες που έγιναν τόσο στην αστυνομία όσο και στη δημοτική υπηρεσία παιδικής Πρόνοιας. Οι πρώτες έρευνες για το δίκτυο των παιδόφιλων πραγματοποιήθηκαν ήδη από το 2002, όμως ποτέ δεν προχώρησαν παραπέρα, κυρίως, όπως παραδέχτηκε κυνικά η επικεφαλής της ανεξάρτητης εξεταστικής αρχής prof. Alexis Jay, λόγω του γεγονότος ότι όλοι οι δράστες είναι ασιατικής καταγωγής και οι αρχές φοβούνταν να μην αντιμετωπίσουν κατηγορίες για ρατσιστική αντιμετώπιση (!!) (2).
Ακόμα και το 2010, στην περίπτωση της δολοφονίας της 17χρονης Laura Wilson από τον Ashtiaq Asghar, επειδή είχε πληροφορήσει τις οικογένειες των εκμεταλλευτών της για τις δραστηριότητές τους, η αστυνομία έσπευσε να κλείσει κατευθείαν την υπόθεση, χωρίς να ερευνήσει για άλλους εμπλεκόμενους πέρα από τον φυσικό αυτουργό, παρά το γεγονός ότι το θύμα είχε απασχολήσει την Πρόνοια, ως θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, από τα έντεκά της χρόνια.
Για να καταλάβουμε το μέγεθος της ανευθυνότητας και της υποκρισίας των αρχών, καθώς και το βάρος της πίεσης που ασκεί η επιβολή του πολυπολιτισμού, πρέπει να αναφέρουμε πως η διευθύντρια της δημοτικής υπηρεσίας παιδικής Πρόνοιας του Ρόδεραμ, ονόματι Joyce Thacker, όχι μόνο δεν προχώρησε στην έρευνα καμίας καταγγελίας, αλλά έγινε γνωστή στην Αγγλία για την ενέργειά της, πριν δύο χρόνια, να ανακαλέσει την απόφαση υιοθεσίας τριών παιδιών από μία τοπική οικογένεια, λόγω του ότι οι γονείς ήταν μέλη του συντηρητικού κόμματος UKIP και έτσι, σύμφωνα με την ίδια, δεν αποτελούσαν “το σωστό περιβάλλον” για τις ανάγκες των παιδιών (3).
Επιπροσθέτως, πολλές καταγγελίες από οικογένειες θυμάτων βλέπουν πλέον το φως της δημοσιότητας, υποστηρίζοντας ότι η αστυνομία όλα αυτά τα χρόνια έκανε τα στραβά μάτια, αγνοώντας τις εκκλήσεις τους για βοήθεια και αντιμετωπίζοντάς τες με περιφρόνηση.
Σε μία περίπτωση, μάλιστα, καταγγέλλεται ότι η αστυνομία, ενώ έπιασε επ’ αυτοφόρω τον παιδόφιλο Arshid Hussain με ένα ανήλικο κορίτσι, συνέλαβε το κορίτσι και άφησε ελεύθερο τον δράστη! Παρ’ όλα αυτά, μέχρι σήμερα, κανείς από όλους αυτούς τους ανεκδιήγητους δημόσιους υπαλλήλους δεν έχει απομακρυνθεί από τη θέση του.
Ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα της ντροπής του Ρόδεραμ είναι η δήλωση του δημοσιογράφου Andrew Norfolk, ο οποίος και έβγαλε πρώτος την είδηση για το δίκτυο σεξουαλικής κακοποίησης: “Δεν ήθελα η ιστορία να είναι αληθινή γιατί με έκανε να νιώθω πολύ άβολα. Ο ισχυρισμός ότι άνδρες από εθνοτικές μειονότητες είχαν διαπράξει σεξουαλικά εγκλήματα εναντίον λευκών παιδιών θα είναι βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς. Αθώα λευκά θύματα – κακοί σκουρόχρωμοι θύτες” (4).
Με άλλα λόγια, αυτό που βαρύνει περισσότερο από τα ειδεχθή εγκλήματα που διεπράχθησαν τόσα χρόνια με την ανοχή των αρχών είναι το ενδεχόμενο να καταρριφθεί ο μύθος της πολυπολιτισμικότητας, η οποία επιλέγει να μην βλέπει φυλές και πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων και να υποστηρίζει την αθρόα και ανεξέλεγκτη εισροή αλλόφυλων και αλλόθρησκων μεταναστών στην Ευρώπη.
Μπροστά στην επιβεβαίωση της ιδεοληψίας τους ορισμένοι άνθρωποι είναι ικανοί να παραβλέψουν και να διαστρεβλώσουν τα πάντα.
Πέρα, όμως, από τις φρικιαστικές λεπτομέρειες ενός σκανδάλου που πέρασε στα ψιλά της ελληνικής επικαιρότητας, από το ρόλο των αρχών και από τη στάση των υπέρμαχων του πολυπολιτισμού, τίθεται ένα ζήτημα το οποίο ξεπερνά την ειδησεογραφία και τα στενά σύνορα της αγγλικής επικράτειας.
“Ασύμμετρη πολυπολιτισμικότητα”
Καταρχήν, είναι τουλάχιστο αφελές το να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Πακιστανοί, έστω και οι δεύτερης γενιάς μετανάστες, συμπεριφέρονται ως Πακιστανοί στις χώρες που τους φιλοξενούν.
Κατά τη διάρκεια της δίκης του Αχμέτ Βακάς, του Πακιστανού δολοφόνου της Πάρου, η συνήγορός του, Αλεξάνδρα Δήμου, ζήτησε επιείκεια για τον πελάτη της λόγω του ότι “μεγάλωσε στα βουνά του Πακιστάν, όπου οι άνθρωποι είναι σκληροί και δεν έχουν σε μεγάλη υπόληψη τις γυναίκες, τις οποίες θεωρούν αναλώσιμες”, καθώς και του ότι ήταν σεξουαλικά στερημένος λόγω του Ραμαζανιού (5). Κι ενώ ήταν αρκετοί αυτοί που την επέκριναν ηθικά για την υπερασπιστική γραμμή της, αυτή δεν απέχει από την πραγματικότητα.
Αν και είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρχουν αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία από το Πακιστάν, υπολογίζεται ότι στη χώρα υπάρχουν περίπου ενάμιση εκατομμύριο άστεγα παιδιά, που περιφέρονται στους δρόμους, κάνουν χρήση ναρκωτικών και έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά, συνήθως με ομαδικούς βιασμούς, σε ένα ποσοστό της τάξεως του 90%. Μάλιστα, σε μία έρευνα μεταξύ 1.800 ανδρών, το ένα τρίτο δήλωσε ότι ο βιασμός ανήλικων παιδιών δεν είναι έγκλημα, αλλά ούτε καν κάτι το ηθικά μεμπτό (6).
Αυτά τα στοιχεία ισχύουν για το Πακιστάν, αλλά η πραγματικότητα στην Ινδία και σε πολλές ισλαμικές χώρες του αραβικού κόσμου δεν απέχει και πολύ. Το ισλαμικό δίκαιο και η μουσουλμανική κουλτούρα έχουν την τάση να διαφθείρουν τη σεξουαλικότητα του ατόμου (7).
Όταν αυτή η τελείως ξένη κουλτούρα του μισογυνισμού και του βιασμού εισάγεται ανεξέλεγκτα στις χώρες της Δύσης, είναι τουλάχιστο σχιζοφρενικό να πιστεύει κανείς ότι θα μπορέσει να ενταχθεί ομαλά στις τοπικές κοινωνίες μέσω των διαφόρων πολυπολιτισμικών “δράσεων”.
Αντιθέτως, όπως έχει δείξει η πικρή εμπειρία – στο Ρόδεραμ, στην Πάρο και σε κάθε ευρωπαϊκή πόλη, σε καθημερινό επίπεδο – οι φορείς αυτής της κουλτούρας μεταφέρουν τα ήθη και τον πολιτισμό τους στη χώρα που τους φιλοξενεί και προσπαθούν να φέρουν το περιβάλλον στα μέτρα τους. Κάτι που, εξάλλου, είναι τελείως φυσικό γι’ αυτούς, αλλά τελείως καταστροφικό για την Ευρώπη. Έτσι, λοιπόν, η ιδεολογία του πολυπολιτισμού έχει φέρει τα πράγματα σε ένα αδιέξοδο, στην προσπάθειά της να μεταλλάξει με το ζόρι και τις κοινωνίες της Δύσης και τους εξωευρωπαίους μετανάστες.
Επειδή, όμως, η παραδοχή της αποτυχίας δεν αποτελεί επιλογή για τους σχεδιαστές της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, τίθεται πλέον σε ισχύ η έννοια της “ασύμμετρης πολυπολιτισμικότητας”, όπως αυτή έχει περιγραφεί από τον Colin Liddell:
“Όταν ένα πολυπολιτισμικό κράτος αποτελείται από δύο ή περισσότερες εθνοφυλετικές ομάδες, όπου μία από αυτές είναι σημαντικά και εγγενώς κατώτερη βάση ενός σημαντικού μέτρου, όπως είναι η παραγωγικότητα, το IQ, η πολιτιστική συμβολή, η εγκληματικότητα, ή ακόμη και η σεξουαλική ελκυστικότητα, αυτό αναπόφευκτα δημιουργεί αισθήματα κατωτερότητας, αποξένωσης και διαίρεσης, ειδικά σε μία δήθεν ισότιμη κατάσταση. Το σύγχρονο πολυπολιτισμικό κράτος, στη συνέχεια, ενεργεί ενστικτωδώς για να αντιμετωπίσει αυτή τη φυσική ανισότητα με επιείκεια, δημιουργώντας “θετικές διακρίσεις” και νομοθετώντας ενάντια στον γηγενή πληθυσμό, φτάνοντας στο σημείο του ρατσισμού εις βάρος των Λευκών” (8).
Η εξοργιστικά παθητική στάση των αρχών στο Ρόδεραμ, η υπερασπιστική γραμμή για επιείκεια απέναντι στον Αχμέτ Βακάς και, φυσικά, η ψήφιση του νέου αντιρατσιστικού νόμου είναι εκφάνσεις της “ασύμμετρης πολυπολιτισμικότητας”.
Είναι η δικτατορική επιβολή της συναίνεσης απέναντι στο έγκλημα της γενοκτονίας και της αντικατάστασης του πληθυσμού της Ευρώπης. Είναι η εξόφθαλμη απαγόρευση της παραδοχής ότι ο πολυπολιτισμός δεν λειτουργεί, ως μία απεγνωσμένη προσπάθεια των σχεδιαστών του να συγκρατήσουν τις αντιδράσεις απέναντι στο δημιούργημά τους.
Η Δύση έχει εισάγει αλόγιστα κουλτούρες βίας, μισογυνισμού, διαφθοράς και εχθρότητας προς το περιβάλλον που τις φιλοξενεί. Οι λαοί μας χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν άμεσα ότι η επίθεση της πολυπολιτισμικότητας στις πρώην ομοιογενείς κοινωνίες της Ευρώπης, τους εκθέτει στους κινδύνους που προέρχονται από τις παθολογικές καταστάσεις αυτών των εισαγόμενων πολιτισμών. Η ανατροπή αυτού του σκηνικού είναι επιτακτικό θέμα επιβίωσης για όλους τους Λευκούς Ευρωπαίους. Και για να επιβιώσει κανείς χρειάζεται να είναι άξιος και να ενεργοποιήσει όλα τα ένστικτα και τις ποιότητες που έχει, αλλά, πριν απ’ όλα, χρειάζεται να συνειδητοποιήσει την κατάστασή του.
Παραπομπές: 1) Rotherham, Local Migration Profile, Ιούλιος 2014, Migration Yorkshire
2) Εφημερίδα Daily Mail, 26 Αυγούστου 2014. 3) Εφημερίδα Daily Telegraph, 27 Αυγούστου 2014. 4) Charlotte Lytton, The psychology of sex slave rings. 5) Eglimatikotita.gr. 6) Εφημερίδα Daily Mail, 1 Σεπτεμβρίου 2014. 7) Κόκκινος Ουρανός: Σκάνδαλο Rotherham: Η ένοχη σιωπή του συστήματος και η εξήγηση για την εμμονή των μουσουλμάνων με το βιασμό. 8) Colin Liddell: Pakistani sex gangs and the Stephen Lawrence effect. [Του Χρήστου Καρανικόπουλου, ideapolis.info]
