Τραγικές εικόνες της ζωής των κατοίκων της περιοχής των Άνω Λιοσίων
από συμμορίες νεαρών ρομά περιγράφει το δημοσίευμα της Real News με τον
χαρακτηριστικό τίτλο «Εγκλωβισμένοι στο “βασίλειο της εγκληματικότητας”».Ιδού ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το συγκεκριμένο κείμενο:
“Με ένα μαύρο πανό ο ιδιοκτήτης μονοκατοικίας στη λεωφόρο Φυλής στέλνει ένα μήνυμα στην πολιτεία που δεν τον βοήθησε, αλλά και στους διαρρήκτες που κυριολεκτικά του άδειασαν το σπίτι: «Προς αξιότιμους κυρίους κλέφτες. Παρακαλώ, όπως συνεννοηθείτε μεταξύ σας, διότι σε προηγούμενες 7 κλοπές, δεν αφήσατε τίποτα». Μοιάζει απίστευτο, είναι όμως αληθινό. Απελπισμένος από τις συνεχείς διαρρήξεις, ο άνθρωπος αυτός εγκατέλειψε το σπίτι του, το διαμέρισμα του πρώτου ορόφου όπου διέμενε και απευθυνόμενος σε νέους επίδοξους διαρρήκτες έφτασε στο σημείο να κρεμάσει στο μπαλκόνι του το μαύρο πανό.
Με αφορμή την εξάρθρωση μιας εγκληματικής ομάδας που δρούσε στις γειτονιές των Άνω Λιοσίων, η Real News κατέγραψε τις μαρτυρίες των πολιτών που υφίστανται καθημερινά την απουσία του νόμου. «Ανεχθήκαμε πολλά χρόνια αυτή την κατάσταση. Μας προκαλούν συνέχεια και μας απειλούν ότι “θα αναγκαστείτε να μας πουλήσετε τζάμπα τα σπίτια σας και να φύγετε από εδώ”.
Δεν πάει άλλο. Αφού δεν υπάρχει νόμος, θα πάρουμε εμείς τον νόμο στα χέρια μας».
Η οργή και η απόγνωση ξεχειλίζουν για τον Λεωνίδα Αναστασίου. Είναι ένας από τους 827 πολίτες του δήμου Φυλής, οι οποίοι υπέγραψαν την ομαδική επιστολή-καταγγελία προς το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, τη ΓΑΔΑ, τον δήμο και την περιφέρεια, διαμαρτυρόμενοι έντονα για τις πολλές και ανεξέλεγκτες «καμόρες» που τους έχουν κάνει τον βίο αβίωτο. […]
Ενδεικτική της δραματικής κατάστασης που επικρατεί είναι η εικόνα που αντικρίζουν οι διερχόμενοι οδηγοί και πεζοί στη λεωφόρο Φυλής, στο ύψος του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου. Ο Γιάννης Μακρής μας δείχνει πολλά σπίτια στην οδό Προποντίδας που έχουν μετατραπεί σε φρούρια, με ατσαλένια συρματοπλέγματα σαν κι αυτά που βάζουν στα σύνορα και στα στρατόπεδα: «Δεν τολμούν να κάνουν περίπατο ή να επισκεφθούν την εκκλησία για να εκκλησιαστούν.
Ομάδες 2-3 ατόμων κρυμμένες στο ρέμα της Γιαννούλας κάνουν επιθέσεις σε οδηγούς και πεζούς, με σκοπό να τους ληστέψουν. Από το στόχαστρό τους δεν γλιτώνουν ούτε οι μαθητές στο 2ο Δημοτικό και 3ο Γυμνάσιο Άνω Λιοσίων, που με την απειλή μαχαιριών τους αρπάζουν κινητά και το χαρτζιλίκι τους».
Κάθε κάτοικος των Άνω Λιοσίων έχει να αφηγηθεί τουλάχιστον μία ή και περισσότερες τραυματικές εμπειρίες, όπως η Αλεξάνδρα Αναστασίου: «Εγώ προσωπικά έχω πέσει τέσσερις φορές θύμα εγκληματικής ενέργειας μέσα σε έναν χρόνο και υπάρχουν καταγεγραμμένες οι καταγγελίες που έχω κάνει στο αστυνομικό τμήμα Άνω Λιοσίων.
Το πιο πρόσφατο ήταν πριν από μερικούς μήνες, όταν μου άρπαξαν την τσάντα την ώρα που πήγαινα με τα πόδια να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ. Από άσκοπους πυροβολισμούς έχει πέσει σφαίρα από πιστόλι στην εξώπορτα της αυλής μου και δεν θέλω να σκεφτώ τι θα γινόταν αν περνούσα εκείνη την ώρα εγώ ή κάποιο μέλος της οικογένειάς μου. Κάποιοι δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο. Ακόμη και την ώρα της Ανάστασης, που πήγαμε με την οικογένειά μου στην εκκλησία, κάποιοι έσπασαν το τζάμι και εισέβαλαν στο σπίτι μου. Για κακή τους τύχη τους πήρε χαμπάρι ένας γείτονάς μου και φώναζε και γι’ αυτό δεν πρόλαβαν να μου το αδειάσουν και πήραν γρήγορα ό,τι βρήκαν μπροστά τους.
Μάλιστα, όταν πήγαμε στο τμήμα να καταγγείλουμε το περιστατικό, ο αξιωματικός υπηρεσίας μας είπε ότι εκείνο το βράδυ, της Ανάστασης, είχαν 37 κλήσεις για διάρρηξη!». Και ο Σπύρος Δαμάσκος προσθέτει κάτι απίστευτο, που όμως συμβαίνει στην περιοχή του: «Έχουμε φτάσει στο σημείο τα βράδια στις αυλές μας να ανοίγουμε ομπρέλα γιατί “βρέχει” σκάγια από καραμπίνες και σφαίρες από πιστόλια, ακόμα και από καλάσνικοφ!». Και δεν είναι μόνο οι διαρρήξεις και οι εισβολές στα σπίτια. Ακόμα και μέρα-μεσημέρι στο στόχαστρο των κακοποιών μπαίνουν και όσοι κυκλοφορούν στον δρόμο, είτε πεζή, είτε με τα αυτοκίνητά τους”.
Ακόμα και ανήλικοι, όμως συμμετέχουν στις εγκληματικές αυτές δραστηριότητες, αφού όπως διαβάζουμε χαρακτηριστικά: "Ο Γιάννης Ζαγοριανόπουλος, ο οποίος διαμένει στην περιοχή Άγιος Δημήτριος Άνω Λιοσίων, καταγγέλλει: «Στην περιοχή δρουν σπείρες ηλικίας από 12 έως 17 ετών, οι οποίοι κάνουν συχνές επιθέσεις εναντίον διερχόμενων οδηγών. Πώς; Μπαίνουν μπροστά στο όχημα και μόλις κατέβει ο οδηγός να διαμαρτυρηθεί, είναι χωρισμένοι σε δύο ομάδες, η μία τον απασχολεί και η άλλη του αρπάζει ό,τι βρει, από τσάντες και πορτοφόλια έως κινητά».
Η Ελένη Τσαλαματά διαμένει δίπλα στο αμαξοστάσιο των λεωφορείων, στην οδό Καραϊσκάκη. Μας δείχνει τα σημάδια από πέτρες στην κεντρική είσοδο και τα ίχνη διάρρηξης στην μπαλκονόπορτα: «Σε έναν χρόνο έχω τρεις διαρρήξεις στο σπίτι μου. Εκείνο, όμως, που με έχει εξοργίσει και δεν αντέχω άλλο είναι η ηχορύπανση. Από τη μουσική που βάζουν έχουμε χάσει τον ύπνο μας.
Καθημερινά μένουμε άυπνοι. Από τα τεράστια ηχοσυστήματα που έχουν η μουσική ακούγεται μέσα στα σπίτια μας, αν και έχουμε διπλά τζάμια στα παράθυρά μας. Σκεφτείτε πόσο δυνατά ακούγεται η μουσική, που τρίζουν τα τζάμια και κουνιούνται στο τραπέζι τα φλιτζανάκια του καφέ! Μου έχουν σπάσει τα νεύρα. Θα πάω σε ψυχίατρο να μου δώσει φάρμακα να ηρεμήσω»”.
Το τελείωμα του δημοσιεύματος είναι χαρακτηριστικό της άναρχης και εγκληματικής κατάστασης που επικρατεί στην περιοχή: “Δεν είναι, όμως, δύσκολα τα πράγματα μόνο για τους κατοίκους, αλλά και για όσους επισκέπτονται ή εργάζονται σε αυτή την περιοχή. Σύμφωνα με την Ευαγγελία Γιώτη, «υπάρχουν αρκετά λεωφορεία του ΟΣΥ που τους έχουν σπάσει τα τζάμια, πετώντας πέτρες, ενώ άλλα τους έχουν σκίσει τα λάστιχα, με κίνδυνο την ασφάλεια οδηγού και επιβατών.
Δεν υπάρχει οδηγός που να θέλει να εργαστεί στις γραμμές Β12-723-735-805, γιατί κινδυνεύει καθημερινά. Να σκεφτείτε ότι στην περιοχή που περικλείεται από τις οδούς Καραϊσκάκη, Κολοκοτρώνη, Λ. Φυλής, Νικηταρά δεν εισέρχεται ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ ή όχημα της Πυροσβεστικής, αν δεν συνοδεύεται από περιπολικό της Αστυνομίας»”.
Ο Τόσκας συνεχίζει να είναι κραυγαλέα άπραγος, οι επαγγελματίες «αντιρατσιστές» το βουλώνουν χαρακτηριστικά (Τι να πουν, άλλωστε; Τα περιστατικά αυτά δεν συνάδουν με την «πολιτική ορθότητα» και φυσικά δεν αφορούν τις δικές τους περιοχές με τον άνετο βίο στα ευρύχωρα σπίτια τους) και περιμένουν πότε θα βγει κάποιος ρομά να καταγγείλει κάτι για να ανοίξουν πάλι το στοματάκι τους, ενώ οι κάτοικοι της περιοχής συνεχίζουν να υποφέρουν από την ασύδοτη δραστηριότητα εκπροσώπων της συγκεκριμένης «ευπαθούς κοινωνικής ομάδας».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
